آخرین

این وبلاگ بالاخره به پایان خودش رسید. ممنون که منو تا اینجا خوندید 

ممنون که شریک خنده ها و غم ها و دلگرفتگی های منه تنها بودین 

میدونی چرا یه آدم وبلاگ نویس میشه؟ چون تنهاس چون توی دنیای واقعی کسی رو نداره که حرفا شو درک کنه واسه همین پناه میاره به اینجا تا حرفا شو بزنه 

چه شب هایی که اینجا اشک ریختم و تایپ کردم 

چه شبایی که توام با حس خوشی و شادی نوشتم 

هههعی یادش بخیر

ممنون که سنگ صبور من شدید 

مرسی از همتون حتی مرسی از اوناییکه خیلی راحت دلمو شکستن 

من اینجا همه چیزو تجربه کردم، دوس داشتم،  محبت ورزیدم، طرد شدم،  انتظار کشیدم و خیلی چیزای دیگه 

امیدوارم بتونم خودمو ببخشم که اینجا دل بسته شدم و نزدیک به 2 سال پای یه احساس موندم و آخرش چه راحت به نامردی متهم شدم... 

خدافظ